Και αν ναι, γιατί; Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο υπήρξε μια ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση γύρω από το φαινόμενο του εκφοβισμού και κυρίως του σχολικού εκφοβισμού.
Ωστόσο και από το πρόσφατο φρικτό περιστατικό στη Λεμεσό, με τον ξυλοδαρμό μαθητή κάτω από τα απαθή βλέμματα άλλων παιδιών και με την κυνική βιντεογράφηση της επίθεσης και από άλλα περιστατικά σε σχολεία, ποιυ δεν δημοσιοποιούνται, αλλά όλοι τα ξέρουμε, άρχισε να αναπτύσσεται ένας προβληματισμός για την αποτελσματικότητα των μέτρων που έχουν ληφθεί και για την οπτική γωνιά από την οποία οι διάφοροι Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί (ΜΚΟ), βλέπουν το φαινόμενο.
Αν επικεντρωθούμε δε στον σχολικό εκφοβισμό, η αποτυχία λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς το φαινόμενο εκδηλώνεται σε κλειστό, ελεγχόμενο χώρο, ο οποίος διέπεται από κανόνες λειτουργίας και υφίσταται εποπτεία συνεχώς.
Για να συμβαίνουν τέτοια εγκληματικά γεγονότα στα σχολεία, σημαίνει πως ένας από τους πιο πάνω παράγοντες δυσλειτουργεί.
Σε ένα τέτοιο χώρο, όπου ο πληθυσμός είναι μαθητές (και όχι εξωσχολικοί ή άλλα εγκληματικά στοιχεία) και τα φαινόμενα εκφοβισμού διαπράττονται από μαθητές, σημαίνει πως το σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς να ενσταλλάξει στις ψυχές των μαθητών την φρικαλεότητα του μπούλινγκ και τις ασσύμετρες συνέπειες του.
Προτού η κοινωνία μετατραπεί εντελώς σε ζούγκλα, επιβάλλεται αναθεώρηση των τρόπων και μεθόδων πρόληψης ή και αντιμετώπισης του σχολικού εκφοβισμού. Για να μη φτάσουμε να θρηνήσουμε θύματα.
