Και ακούμε συνεχώς από γραβατομένους, ότι “θα πρέπει… θα πρέπει… θα πρέπει…” αλλά αυτό το δόλιο το πρέπει, ποτέ δεν πρέπει. “Θα δημιουργήσουμε ποιοτική εκπαίδευση”, “Προτεραιότητα αυτής της Κυβέρνησης είναι το αίσθημα ασφάλειας”, “θα ενισχυθουμε…” “θα προστατευτούμε…”, “θα προοδεύσουμε…”
Στην πραγματικότητα όμως, τίποτα δεν έχει αλλάξει, αντιθέτως “πάμε πίσω πίσω”. Στον περίφημο τομέα της Ασφάλειας, μια χούφτα τοξικομανών, ρεζίλεψε την Αστυνομία Κύπρου, συμβόλαια θανάτου εκπληρώνονται ντάλα μεσημέρι, οι βομβιστικές επιθέσεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο και για να δραπετεύσει κανείς από τα κρατητήρια μας, χρειάζεται μόνο λίγη φαντασία. Να μην ανοίξουμε το θέμα της Εθνικής Φρουράς, διότι θα αντιληφθούμε πριν τελειώσει αυτό το άρθρο και αγγίξουμε όλα τα θέματα, ότι έχουμε ήδη παραδοθεί.
Να μιλήσουμε για παιδεία; Που είμαστε κάτω από το μέσο όρο στην ίδια μας τη Γλώσσα; Που το εκπαιδευτικό μας σύστημα, έγινε βαριά βιομηχανία, ανειδίκευτων; Που σε 5 χρόνια δεν θα υπάρχουν Κύπριοι τεχνίτες, ηλεκτρολόγοι και αγρότες; Να μιλήσουμε για την παιδεία, νομίζω δεν συμφέρει σε κανένα.
Ένα από τα πολλά κενά στην κοσμοθεωρία των κατοίκων αυτού του νησιού και κατ’ επέκταση στις κυβερνήσεις που ψηφίζουν, είναι οι ελλείψεις των κόκκινων γραμμών. Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές σε κανένα τομέα της ζωής μας. Δεν υπάρχει τάξη και ισορροπία σε καμία πτυχή, σε καμιά γωνιά, σε καμία άκρη της καθημερινότητας μας.
Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές στην οδική μας συμπεριφορά (εκτός από τους δρόμους με κάμερες), δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές στην οικονομία, δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές στη παιδεία, ούτε στην ασφάλεια, ούτε στο Κυπριακό, ούτε στο μεταναστευτικό, δεν υπάρχουν καν κόκκινες γραμμές “στη διαδικασία που κλωτσούμε την μάππα” μεσα στα γήπεδα μας. Δεν μας νοιάζει κανένας και τίποτα και είμαστε ικανοί να χρηματοδοτήσουμε ακόμα και τον δυνάστη μας, αγοράζοντας από αυτόν καύσιμα, την επέτειο μάλιστα της καταδυνάστευσης μας.
Πρέπει να καταλάβουμε και να αντιληφθούμε ότι η Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, διαχρονικά δεν κυβερνά τον τόπο, αλλά διαχειρίζεται την καθημερινότητα μας. Να πληρωθούμε όλοι, να σχολάσουμε από τις δουλειές μας και μετά ας κάνει ο κάθε ένας ότι του καπνίσει.
Ότι βελτιώνουμε σε αυτή τη νήσο, το κάνουμε από ανάγκη, χωρίς κανένα μακροχρόνιο πλάνο, χωρίς συζήτηση. Όσο γι’ αυτά που χρειάζεται να βελτιωθούν και δεν το κάνουμε η απάντηση είναι απλή. Αφού δεν παρουσιάστηκε σήμερα το πρόβλημα, δεν χρειάζεται βελτίωση. Ζούμε την κάθε μας μέρα λες και είναι η τελευταία. Είπαμε, να πάμε στη δουλειά σήμερα, να σχολάσουμε και αύριο έχει ο Θεός.
Κόκκινες γραμμές… “Και τι θα γίνει αν μπουν οι κόκκινες γραμμές”. Ο φόβος είναι η κινητήρια δύναμη κάθε ευνομούμενης πολιτείας. Η σκέψη της συνέπειας δημιουργεί την έννομη τάξη. Στο ξερονήσι μας δεν υπάρχουν συνέπειες, ούτε αν πουλάς σε διεθνείς εγκληματίες διαβατήρια. Άπαξ και γνωρίζεις τους σωστούς ανθρώπους (ούτε καν προσωπικά), που όλοι μας γνωρίζουμε, ας είμαστε ειλικρινείς τουλάχιστον μεταξύ μας, δεν υπάρχουν συνέπειες ούτε καν αν πατήσεις κάποιον στο δρόμο και ας είσαι και μεθυσμένος.
Ζητούνται λοιπόν κόκκινες γραμμές. Όχι για να φτάσουμε σαν κοινωνία στην απόλυτη ολοκλήρωση, αλλά τουλάχιστον για να επιβιώσουμε.
Κασσάνδρα
