Τα φοβερά νέα, μπαίνουν σε κάθε σπίτι, συγκλονίζουν και σκορπούν το πένθος. Με ένα γύρο στα στα κοινωνικά δίκτυα αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της καταστροφής. Πρόσωπα όμορφα πάνω από ονόματα νεαρών παιδιών, που μπήκαν σε ένα τρένο για να επιστρέψουν στην ρουτίνα και στα όνειρα τους.
Αναπάντητα γιατί, δεκάδες πάνελ, εμπειρογνώμονες που αναλύουν την γύμνια μας, πολιτικοί να μας χρυσώνουν το χάπι και το βασανιστικό ερώτημα να παραμένει: Πως έγινε αυτό το 2023.
Άλλη μια φορά ο ελληνισμός, πίσω από τα γεγονότα. Άλλη μια περίοδος θρήνου μέχρι την επόμενη. Η εκκωφαντική σιωπή μας, πως επιτρέψαμε να γίνει τέτοιο κακό, στην εποχή των δορυφόρων και της πληροφορίας δίνει μια απάντηση.
Είμαστε λαός του ύψους και του βάθους, μα όχι της ισορροπίας και της λογικής, της σκέψης και της αφοσίωσης. Άρπακόλλα “και αύριο μέρα είναι”. “Σε λίγες μέρες θα λύσουμε το πρόβλημα”. “Κάτσε να δούμε πως θα πάει και θα την βρούμε την άκρη”. “Αυτοί φταίνε και όχι εμείς, δουλεία τους ήταν, ας την κάνουν”.
Και πέρασαν τα χρόνια και ανακαλύψαμε ότι σκοτώσαμε μόνοι μας τα παιδιά μας. Και ας πάει φυλακή ένας σταθμάρχης.
Το πρόβλημα μας, δεν είναι πολιτικό. Το πρόβλημα μας είμαστε εμείς, οι ιδιώτες και οι άνθρωποι του κράτους. Στην εξίσωση για την λύση των προβλημάτων μας, μπαίνει πρώτα το συμφέρον και το κέρδος και αν μείνει χώρος θα μπει η ασφάλεια, η ευημερία και το καθήκον. Η πάλη μέσα μας και το εγώ μας, δεν μας επιτρέπει να δούμε, ούτε ένα χρόνο μπροστά στο μέλλον.
“Θα μπορούσε να ήταν το παιδί μου” σκεφτόμαστε οι περισσότεροι. Όμως μέσα σε αυτό το τρένο, επιβιβάστηκαν όλα τα παιδιά.
Μέχρι την επόμενη τραγωδία
Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.
Α.Π
