Η αιμοσταγής ιστορία της Ελισάβετ και το politically correct των φιλοάγγλων

Είναι είδηση, δεν το αρνείται κανείς. Αναφέρομαι στον θάνατο της Ελισάβετ, δεύτερης, τρίτης, δεν ξέρω τι ήταν, βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου, της Αυστραλίας, του Καναδά και της Νέας Ζηλανδίας και κάτι σκόρπιων περιοχών στον κόσμο, απομεινάρια της πάλαι ποτέ αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Εγγλέζων.

Η είδηση λοιπόν απασχόλησε όλο τον κόσμο και κυρίως τους Βρετανούς, οι οποίοι για κάποιο λόγο είναι ερωτευμένοι με τη μοναρχία και οι οποίοι τρέχανε από κάστρο σε κάστρο για να δουν τη νεκροφόρα να περνά και κλαίγανε μια ηλικιωμένη γυναίκα 96 ετών, η οποία γι’ αυτούς κάτι συμβολίζει, κάτι που εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.

«Την ευχαριστούμε για όλα αυτά που έκανε για μας», λέγανε απλοί βρετανοί πολίτες και είμαι σίγουρος πως αν τους ρώταγε ο δημοσιογράφος «τι έκανε για εσάς;», δεν θα είχαν κάτι να απαντήσουν, εκτός από το ότι η βασιλική οικογένεια απομυζά ένα τεράστιο κομμάτι από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Τελοσπάντων, δουλειά δική τους, εμείς το βρίσκουμε αρκετά περίεργο, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι οι Έλληνες μόλις μπόρεσαν, ξεφορτώθηκαν τους Γλύξμπουργκ.  

Η είδηση λοιπόν της εκδημίας της Ελισάβετ προκάλεσε ποικίλα σχόλια. Στην Κύπρο, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με φωτογραφίες αγωνιστών της ΕΟΚΑ που απαγχονίστηκαν από το βρετανικό αποικιοκρατικό καθεστώς, κατά τη βασιλεία της Ελισάβετ. Οι περισσότεροι έγραφαν πως θα την υποδεχτούν οι αγωνιστές στην άλλη ζωή, κάποιοι, λίγοι, μπορεί και να έγραψαν κάπως πιο βαριές κουβέντες.

Και μέσα στην γενική ατμόσφαιρα υπόμνησης της αγγλικής βαρβαρότητας, υπήρξε και μία μερίδα που «θύμωσε», γιατί οι Κύπριοι δεν κτυπιόντουσαν από τον οδυρμό για το θάνατο της Ελισάβετ.      

Οι της φιλοαγγλικής αστικής δεξιάς, η κρυπτο – φιλοαγγλική αριστερά και κάποιοι που νομίζουν ότι ξεχωρίζουν από το ρεύμα, σκίστηκαν στα ΜΚΔ ότι δεν έφταιγε η Ελισάβετ για τους απαγχονισμούς και ότι είμαστε βάρβαροι και δεν έχουμε γνώση των διαδικασιών της αγγλικής πολιτείας.

Οι ερωτοκτυπημένοι με κάθε τι αγγλικό και ιδιαιτέρως με την αγγλική πολιτική, θέλησαν να το παίξουν υπέρμαχοι της «πολιτικής ορθότητας» ή αγγλιστί politically correct.

Για να τελειώνουμε με τους αγγλολάγνους πολιτικό – κορεκτάδες:

Η Ελισάβετ υπέγραφε τις συστάσεις του Ανακτοσυμβουλίου, άρα υπέγραψε υπέρ της απόρριψης των αιτήσεων για απονομή χάρης που στάλθηκαν από τους δικηγόρους των αγωνιστών.

Πρέπει να ήταν κωφή και τυφλή, για να μην ακούσει και να μη δει την κινητοποίηση που έγινε για να απονεμηθεί χάρη στον Μιχαήλ Καραολή (να υπενθυμίσω την παρέμβαση του μεγάλου φιλόσοφου και συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ) ή για να μην ακούσει και να μη δει την κινητοποίηση που έγινε για τον 17χρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που περίμεναν οι βάρβαροι να γίνει 18 για να τον απαγχονίσουν.

Η Ελισάβετ θα μπορούσε να κάνει χρήση του Royal Prerogative of Mercy, του βασιλικού προνομίου του ελέους. Δεν το έκανε.

Και εν πάση περιπτώση και τίποτε από τα πιο πάνω  να μην ισχύει, η Ελισάβετ συμβόλιζε ένα δυνάστη, ένα αιμοσταγές, καταπιεστικό αποικιοκρατικό καθεστώς, όχι μόνο κατά των Κυπρίων, αλλά κατά των Ιρλανδών, των Κενυατών και άλλων Αφρικανών, των Αράβων, των Ινδών και άλλων Ασιατών, των ιθαγενών της Αυστραλίας της Νέας Ζηλανδίας.

Γι’ αυτό οι politically correct, είτε ας σιωπήσουν, είτε ας το πουν ευθαρσώς ότι είναι τσογλάνια των Άγγλων.  

Γιώργος Γεωργίου

Δημοσιογράφος