Εν συντομία, τα γνωστά γεγονότα αναφέρουν ότι κάποια ντεπόζιτα νερού, στο Υπουργείο Οικονομικών, είχαν διαρροή με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει το διπλανό δωμάτιο που φιλοξένούσε τους διακομιστές των συστημάτων του κρατικού κόμβου (!!!).
Από εκείνη τη στιγμή, δεκάδες διαδικτυακές πύλες του κράτους έπεσαν, με αποτέλεσμα να προκληθούν προβλήματα σε όλη την κρατική μηχανή, στην κοινωνία αλλά και στην κανονική ροή της καθημερινότητας μας.
Αν και η είδηση σατιριστηκε αρκετά, σε σημείο που έχασε την βαρύτητα της, πρόκειται για ένα γεγονός ζωτικής σημασίας. Τους τελευταίους δύο μήνες μάλιστα, το Κράτος δοκιμάστηκε αρκετά σε ζητήματα κυβερνοασφάλειας, χωρίς πάλι να αφιερώσουμε την απαραίτητη ενέργεια και σοφία, στο να γίνουμε καλύτεροι και αποτελεσματικοί στην ασφάλεια του κρατικού κυβερνοχώρου.
Αρχικά πρέπει να αναφέρουμε ότι οι κυβερνοεπιθέσεις εντάσσονται πλέον στον συμβατικό πόλεμο, αποτελώντας το 5ο πεδίο (ξηρά, θάλασσα, αέρας, διάστημα, κυβερνοχώρος). Σχεδόν όλες οι καθημερινές μας δραστηριότητες γίνονται με ή από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, συνδεδεμένους σε αυτό που αποκαλούμε Internet of Everything (IoE), ένα δίκτυο με 3,6 δισ. χρήστες και πέραν των 14 δισ. συνδεδεμένων συσκευών.
Για να φανταστεί κανείς, την δυναμική του διαδικτύου και την βαρύτητα που μπορεί να έχει στην ασφάλεια ενός κράτους, κάθε 10 λεπτά «παράγονται» σε αυτό τόσες πληροφορίες όσες είχαν παραχθεί στις προηγούμενες 10.000 ανθρώπινες γενιές. Λέγεται ότι τα στοιχεία που σε μία, μόνο, ημέρα επεξεργάζεται η Google, αν τυπώνονταν σε βιβλία που τα θέταμε εν σειρά, καλύπτουν τη μισή απόσταση μεταξύ Γης και Σελήνης (M. Goodman, Future Crimes).
Μέσα σε αυτή την αχανή έρημο πληροφοριών, συνδεδεμένων συσκευών και χρηστών, βρίσκονται και όλες οι κρατικές Υπηρεσίες, οι κρίσιμες υποδομές αλλά και όλη η κοινωνία που εξαρτάται από αυτές.
Ηλεκτρικά δίκτυα, διυλιστήρια, αγωγοί φυσικού αερίου, αεροδρόμια, εναέρια κυκλοφορία, λιμάνια, τράπεζες, συστήματα ύδρευσης, μετρό, οδική κυκλοφορία, νοσοκομεία, όλες οι λειτουργίες εξαρτώνται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές συνδεδεμένους στο Internet.
Σε περίοδο κρίσης, μια κυβερνοεπίθεση σε αυτές τις υποδομές, θα μπορούσε να αποφέρει έως και την κατάρρευση μιας κρίσιμης υποδομής και να προκαλέσει έως περισσότερα θύματα από πολλούς τοπικούς πολέμους μαζί. Χωρίς καν, μάλιστα, να κηρυχθεί ο πόλεμος, χωρίς καν η επίθεση να γίνει από κάποιο κράτος.
Το απόλυτα καινοτόμο χαρακτηριστικό των κυβερνοεπιθέσεων ενός πληροφοριακού πολέμου, είναι ακριβώς το πεδίο στο οποίο διεξάγονται, δηλαδή σε ένα “θέατρο επιχειρήσεων”, χωρίς τη δυνατότητα εντοπισμού με γεωγραφικό μήκος και πλάτος.
Υπάρχει όμως και το υλικό επίπεδο, στο οποίο εντάσσονται τα εργαλεία που επιτρέπουν την ροή δεδομένων, όπως καλώδια, υπολογιστές και διακομιστές, την τοποθεσία των οποίων, η Κυπριακή Δημοκρατία φρόντισε να αποκαλύψει με γεωγραφικό μήκος και πλάτος.
Το πιο ενοχλητικό ωστόσο, είναι η νωχελικότητα και η επιφανειακή αντιμετώπιση αυτού του πεδίου από το κράτος, το οποίο, όχι μόνο δεν έλαβε μέτρα, αλλά άφησε να εξελιχθεί σε δημόσιο διάλογο, ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, αποκαλύπτοντας έτσι απλά το κενό που υπάρχει.
Η επιβίωση σε ένα πόλεμο άλλωστε, ήταν από την αρχαιότητα θέμα διαχείρισης της πληροφορίας. Η Κυπριακή Δημοκρατία, παίρνει και σε αυτό το πεδίο απροβίβαστο. Έτσι σε μια περίοδο κρίσης, ο εχθρός θα μπορούσε να καταστείλει ηλεκτρονικά την κρατική μας μηχανή, χωρίς καν να μας ρίξει μια σφαίρα.
Ανδρέας Πογιατζή
